Στο Σλένκερλα

Schlenkerla έξω σημάδι

Ο βραχιόνας στο Σλένκερλα
Στον βραχιόνα βρίσκεται μια απεικόνιση απο τον Ανδρέα Γκράσερ οποίος έναι ο αυθεντικός ¨Σλένκερλα¨. Απο πάνω είναι ένα μπλέ λιοντάρι για ένδειξη του αρχικού σπιτίσιου ονόματος στην πρώτη αρχική μνεία το 1405. Μπροστά στην αριστερή πλευρά βρίσκεται ένα εξάγραμμα το οποίο είναι το παραδοσιακό σημείο των Φράγκων ζυθοποιόν και είναι γνωστό ως αστέρι της μπύρας η του ζυθοποιού.

Σλένκερλα – στο Μπάμπεργκ μία μαγική λέξη με πολλές δυνατότητες ερμηνείας. Ξένοι θα το ακούσουν από τον ταξιτζή η στο ξενοδοχείο αλλά το αργότερο μετά από μία επίσκεψη στην Μητρόπολη. Οι τρεις συλλαβές δέν εννοούν μόνο το ωραίο σπίτι με ξυλόδεμα και τα βαριά βαρέλια της Βελανιδιάς από τα οποία προσφέρεται η καπνιστή μπύρα, αλλά και κάτι παραπάνω.

Τα ποτά και η λιχουδιές μόνο όμως δεν κάνουν το Σλένκερλα. Αυτός που θέλει να πίνει την μπύρα του μόνος να είναι προειδοποιημένος. Ή χαρούμενη επικοινωνία στα γυαλιστερά τραπέζια είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Ο Φράγκος μπορέι να είναι στους ξένους κατ’αρχήν προσεκτικός αλλά αυτήν την ιδιοτροπία την αφήνει με το που θα σκαρφαλώσει τα δύο σκαλοπάτια για των παράδεισο της καπνιστής μπύρας στην αρχέα πόλη. Και αυτό είναι παράδοση. Αυτό το νόστιμο ποτό εδώ και 300 χρόνια κάνει τον πελάτη χαρούμενο και αθυρόστομο. Όταν παλιά καθόταν οι ανώτατοι κληρικοί με τους αμαξάδες και μπακάληδες τους, σήμερα κάθετε ο μουσικός δίπλα από την κηπουρός πίνωντας το ¨Σείντλα¨ του (μισό λίτρο μπύρα) και ο δημοτικός σύμβουλος πίνει εις υγείαν με τον τεχνίτη. Ή γνήσια καπνιστή μπύρα του Σλένκερλα εξαλίφει της διαφορές της κοινωνίας και συνδέει τον ξένο με τον ντόπιο. Όσο και η παρεξήγηση μεταξύ τον Βαυαρέζον και τον Πρώσον συνήθως λύνεται προς μεγάλη ευχαρίστηση όλων.

Ή για προινώ ποτό, μικρό γεύμα, μεσημεριανό, καλατσιό η απογευματινό ποτό – οι πελάτες είναι , όπος έλεγε ο Γκαίτε, ένας ¨πολύχρωμος συνωστισμός¨απο άντρες και γυναίκες διαφορετικών στρωμάτον. Του ποιητή του ¨Φάουστ¨θα μπορούσαν να βγήκαν τα λόγια του πρωταγωνιστή¨ Εδώ είναι του λαού ο πραγματικός παράδεισος, εδώ είμαι άνθρωπος, εδώ μπορώ να είμαι!¨

στο Σλένκερλα. Στο συνωστισμό απο γέλια και κουβέντες το οποίο προχωράει απο τραπέζι σε τραπέζι , φέβγει και ξαναέρχεται εδώ σχηματίζουν σοβαρά πρόσωπα κάπου κάπου μικρά νησιά. Από τότε που υπάρχει στο Μπάμπεργκ ενα πανεπιστήμιο από τότε αλάζοντε στο Σλένκερλα – θεωρητικά -  ολόκληροι κόσμοι, προσδιορίζεται ο όρος του θεού η ψάχνονται εναλλακτικές λύσης για την συντηρητική αντίληψη της ιστορίας. Τα πρώτα εξάμηνα είναι πάντα πολύ ένθερμα. Μετά απο το τρίτο η τέταρτο ¨Σείντλα¨ χάνετε η κάθε επιστημονική σοβαρότητα. Και αυτό είναι το Σλένκερλα. Όταν το σπίτι με ξυλόδεμα φοράει το καλοκαιρινό του φουστάνι, η νοικοκυρά βγάζει τις γλάστρες με τα γεράνια έξω, τότε μπαίνει και ζωή στο ωραίο κύπο του Σλένκερλα. Οι θέσης έξω είναι περιζήτητες ως και αυτές στο εσωτερικό του Σλένκερλα. Τότε δεν είναι ασυνήθιστο όταν θα καθίσει το ζευγάρι μετά απο την μεσημεριανή συναυλία δίπλα στην οικογένεια η οποία, μάλλον είναι κουρασμένη απο την πρωινή οιδοπορία, μαζέυτηκε συν γυναιξί και τέχνοις στο τραπέζι. Η δίψα τους ενώνει όλους. Το Σλένκερλα είναι ο κρυφός ομφαλός όχι μόνο της αρχέας πόλης αλλά και του Μπάμπεργκ και όλης της περιοχής. Και οι ντόπιοι το ξέρουν αυτό επιδή συχνά και με περηφάνια πηγαίνουν τους επισκέπτες τους σε αυτό το μέρος που δεν φαίνεται να ταιριάζει με τους συνηθισμένους ορισμούς της φιλοξένιας. Είναι πολλοί που προσπάθησαν να περιγράψουν το Σλένκερλα. Δέν υπάρχει όμως μια περιγραφή για όλους. Σλένκερλα – πρέπει να το ζήσετε για να το καταλάβετε!

η παλιά ταβέρνα

Το ¨παλιό εστιατόριο¨
Παλιά τα δοκάρια της χαμηλής οροφής τα περνούσαν με αίμα απο βόδια κι έτσι μετά απο αιώνες πήραν το σκούρο τους χρώμα. Στούς τοίχους θα βρείτε παλιά έργα χαρακτικής του Σέλντεσε απο το 1493, καθώς και η γραμμή των προγόνων της οικογένειας  Τρουμ / Γκράσερ.

Dominikanerklause with arched ceiling

Το Δομινικανικό δομάτιο στο Σλένκερλα με θολωτό χώρο απο το 1310
Το Δομινικανικό δομάτιο ήταν παλιά το σπιτικό παρεκκλήσι του Δομινικανικού μοναστηριού το οποίο χρησιμοποιούσαν οι καλόγεροι για την καθημερινή τους προσευχή. Με την δήμευση το κτήριο κρατικοποιήθηκε και πουλήθηκε αργότερα στήν οικογένεια Τρουμ / Γκράσερ.